Felsefe tarihi anlatılarında uzunca bir dönem Fichte ve Hegel arasındaki bir geçiş filozofu olarak anılan buna bağlı olarak felsefesi de çoğunlukla Fichteninkine benzerliği ya da Hegelinkinden eksikliği üzerinden değerlendirilip yorumlanmış olan Schelling son yıllarda özellikle tüm dünyada iklim krizi ve ekoloji politikaları tartışmalarının yoğunluk kazanmasının yanısıra yeni materyalizm ve yeni realizm akımlarının da kayda değer yankı uyandırmasıyla birlikte dikkatleri üzerine çekmiş kıyaslamaya dayanan okumanın manipüle edici etkisinden arındırılıp kendi başına ele alındığında felsefesinin çağdaş dünya gündemi için yeni bir düşünsel imkânı saklı tuttuğu fark edilmiştir. İnsan ile doğa düşünce ile madde logos ile mitos kavram ile sezgi arasındaki ilişkileri tekrar gözden geçirmek kaçınılmaz bir hal aldığında düşünürler kendilerini ister istemez Schelling felsefesinde bulmuşlardır. Schellingi bu anlamda çağının önüne taşıyan Kantla birlikte kemikleşmeye başlamış olan rasyonalizm kendinin zemini olan akıl veya kavramsal düşünmede tamamlanabilecek akıl sistemi fikrinde en başından açtığı çatlaktır. İşte bilinçsizi sezgiyi ve sanatı felsefenin çıkmazına anahtar olarak sunan Schellingin Doğa Felsefesinin ardından kronolojik anlamda ikinci büyük eseri olan 1800 tarihli Transandantal İdealizm Sistemi benim diyebilmesiyle tam kendini bulmuşken bu kez de doğasından ayrı düşmüş olan benin sonu sanat deneyimine çıkan tamamlanma kendiyle bir ve bütün olma sürecidir; özbilincin tarihidir.