Nefes kesici bir andı. Bu tuhaf dâhi ve acı çeken adamı nihayet anladığımı hissediyordum. Etkilenmiştim... hem de çok. Dudaklarım aralandı. Göğsüm inip kalkıyordu. Elim uzandı...Parmak uçlarımız birbirine daha yeni dokunmuştu ki gürültü patırtılarla yerlerimizden sıçradık. Kapı hızla açılıp kapanınca perdeler dalgalandı. Kapıları böyle açan tek kişi tanıyordum. Elimi küt küt atan kalbime bastırdım.Gelen Emerson'dul Oydu! Ama ne halde! Saçı diken dikendi en güzel gömleği harap olmuştu yırtık bir yeni koluna parçalanmış bir zırh eldiveni gibi dolanmıştı. Yüzünde kızarıklıklar vardı ve bir gözünün yarısı kapanmıştı. Sıyrılmış parmak eklemlerinden kan damlıyordu ve ellerinde birer kılıç tutuyordu. Hayatımda bu kadar etkileyici bir sahne görmemiştim! Kalbim patlayıp göğsümü parçalayacak sandım.... Emerson hızla döndü. Kılıçlardan birini bırakarak kapıyı kapadı... sürgüyü takar takmaz kapı diğer taraftan yapılan vahşi bir saldırının etkisiyle sarsılmaya başladı. Sonra Emerson tekrar döndü. Dosdoğru bana baktı."Amelia" diye haykırdı. "Üstüne bir şeyler giysene Tanrı aşkına!"