Ben çocukken o kadar sessiz ağlardım ki; bazen kendim bile farketmezdim ağladığımı.Çoğu zaman gölgelere saklanırdım. İnsanların içine çıkınca da; hep şirin başı okşanan o sevimli kız olurdum.Hayatta hiç kimsen yoksa kendini sevdirmek zo rundasın.Babalarından şikayet eden kızları can kulağıyla din lerdim.Benim kavga edecek bir babam olmadı.Bana bağırıp çağıracak sonra pişman olduğunda ne diyeceğini bilemeye cek bir babam olmadı.Giydiklerime karışan bir babam olmadı.Okuduğum kitapları seyrettiğim filmleri dinlediğim mü zikleri gizlice kontrol eden bir babam olmadı.Eve beş dakika geç kaldığımda başıma bir iş geldiğini düşünen bir babam ol madı.Erkek arkadaşım olduğunu öğrendiğinde dünyası başına yıkılan bir babam olmadı.Çevrenin beni kötü yola düşürmeye çalışan adamlarla dolu olduğunu düşünen bir babam olmadı. Bütün kızların vardı kavgalı olduğu bir babası ve hepsi bütün o kavgalardan sonra dönüp dolaşıp yine barışırdı.Birbirlerini anlamış herşeyi affetmiş ve  eski günlere dönmüşlerdi.Çünkü bir kızın kalbi daima babasına aitti. Benim hiç kalbim olmadı. Behzat Ç'den bir replik bu. Ben de yazsam aynısını yazardım. Benim de hiç "kalbim" olmadı.