Victor Hugo "Evladını yitirmiş bir ananın artık Tanrı'ya inanmadığını bilmiyor musun?" diyordu Notre-Dame de Paris adlı romanında.Peki bunun tersi olduğunda ne olacak?Anasını yitirmiş evlatlar Tanrı'ya daha mı yaklaşacak?İnsan kendinden daha çok değer verdiği birini yitirdiğinde bunun bedeli ne olacak?Nasıl bir hisle yaşayacak insan ondan kalan zamanı?Her saniye hatırladıkça yeni baştan yaşayarak...Veli Karanfil son romanı Yitik Damla'da kaynağını kaybetmiş bir su damlası gibi çırpınıyor tüm bu sorulara yanıt ararken.Herkesten birer damla var su gibi akan bu kitapta...