Beni kalabalık sandınız... Evimde hiç güneş batmaz diye geçti aklınızdan... Oysa ben çoğu kez bana gelen mektuplarınız kadardım. Evimde güneşim çok battı. Mektuplarınızın içindeki sevgi ve merhametin ışığıyla çok gece geçirdim. Yalnızlıktan ölecek gibi olduğum anda tekrar tekrar okuduğum o mektuplar beni sabaha çıkardılar... Unutulmak acısını sadece bu mektuplar hafifletecek gibiydi... Kitaplarımı bilmediğim tanımadığım kişilere yazıyordum. Belki de bir meçhule... Ama o meçhulden yani sizlerden bana sevgiler akıyordu. Acılar sırlar çelişkiler umutlar yalnızlıklar; hayal kırıklıkları gözyaşları ölme isteği ve yaşama sevinci akıyordu... Bu kimsesiz incelikler ülkesine...